Ten temat wraca jak bumerang. Zawsze znajdzie się ktoś, kto czuje się w obowiązku przypomnieć mi, że mam już skończone 30 lat, tylko jedno dziecko, a zamiast rodzeniem kolejnego, zajmuję się pracą. Zawsze znajdzie się ktoś, kto czuje się w obowiązku powiedzieć innym, myśląc że do mnie to nie dojdzie, że czas najwyższy zajść w ciążę, bo z każdym kolejnym rokiem będzie trudniej. Zawsze znajdzie się ktoś, kto pomiędzy wierszami wytknie, że z jednym dzieckiem to mam high life i nie wiem co to trudy macierzyństwa, bo co ja tam z jednym dzieckiem mogę wiedzieć. Zawsze znajdzie się ktoś, kto usilnie zechce mi wytłumaczyć, dlaczego warto mieć kolejne dziecko. Tylko dlaczego ten ktoś nie może zrozumieć, że ja to wszystko wiem. A nie da się namówić na dziecko kogoś, kto nie może go mieć.
Długo był spokój. Aż do świąt. To wtedy usłyszałam z ust jednej osoby pełne troski życzenia: “I życzymy Ci, żebyś w końcu urodziła drugie dziecko. To już najwyższy czas.” Nawet nie pamiętam, czy to skomentowałam. Kilka dni później spotkałam się z bliską mi osobą, która podobnie jak ja, nie może mieć drugiego dziecka. Z innych powodów. Ale tak samo jak ja, nie przestają wierzyć w to, że w końcu pojawi się zielone światło i uda się spełnić to marzenie.
Nie pamiętam już jak to się stało, że zeszłyśmy na temat dzieci i ciąży. Pamiętam tylko, że miałyśmy takie same przemyślenia w tym temacie i doszłyśmy do takiego samego wniosku: najbardziej boli “troska” najbliższych. Już Wam mówię, o co chodzi.
Są sytuacje, kiedy spotykamy nowych ludzi lub takich, z którymi dawno się nie widzieliśmy. Co u Ciebie, gdzie pracujesz, ile masz dzieci. I ktoś zapyta, czemu tylko jedno, w żartach powie, że może czas na drugie. I choć pytać o to nie powinien, może nie robić tego w złej wierze. Przecież skąd ma wiedzieć, co u nas się dzieje.
Ale wyobraźcie sobie sytuację w rodzinie. Wszyscy wiedzą, dlaczego nie masz drugiego dziecka, jaką masz historię, jakie masz doświadczenia. A mimo to pytają i komentują. To jest smutne.
Ja nie mogę myśleć o dziecku jeszcze przez kolejne kilka miesięcy. Muszę czekać na decyzję lekarzy – w niczym nie pomagają mi teksty, że czas najwyższy na drugie dziecko, że czas ucieka. Teksty, że mogliśmy pomyśleć wcześniej o drugim dziecku, teraz mielibyśmy już dwójkę. I nawet ktoś, kto to mówi, nie myśli o tym, że przecież mamy za sobą jedno poronienie. Że to dla nas trudne.
Ona nie może mieć dziecka, bo nie. Bo wszystkie badania są w normie, bo niby nie ma problemu. Ale od dwóch lat nie może zajść w ciążę – Wyluzuj mówią, blokada siedzi w głowie. Jak ma wyluzować, skoro z miesiąca na miesiąc robi test ciążowy i ciągle jest jedna kreska. Jak ma wyluzować i nie czuć presji, kiedy każdy patrzy na jej brzuch i pyta, czy tym razem się udało. Jak ma się nie denerwować, skoro rodzina komentuje między sobą, że czas leci?
Ona straciła już 3 ciąże – wiecie jak się czuje, kiedy rodzina mówi, że tym razem się uda? Jak z rzeczą – albo się uda, albo się nie uda. Loteria. Nikt nie myśli o tym, jak oni się czują po stracie trzech ciąż. Nie rezygnujcie. A jeśli oni już nie mają siły? Zostawmy ich w spokoju.
Ona nie chce mieć kolejnego dziecka. Podjęła z mężem decyzję, że chcą mieć jedno – egoistka. Krzywdzisz dziecko. W czym pomagają takie komentarze? Nie namówisz na dziecko kogoś, kto go nie chce. Tak samo jak kogoś, kto go mieć nie może.
Dotknij brzucha, może się zarazisz.
“Karola, wiesz co jest najgorsze? Że ludzie myślą, że ja obrażam się na wszystkie ciężarne w rodzinie. Dorabiają do tego jakąś chorą ideologię, a później wychodzą dziwne sytuacje. Kiedy dziecko urodziła moja kuzynka Iza, cała rodzina drżała o mnie. Nawet o ciąży nie chcieli mi powiedzieć, bo myśleli że obrażę się na Izę! Serio. Mam dwoje zdrowych dzieci, chciałabym mieć kolejne, ale nie mogę. Po prostu. Tak ułożyło się życie. Cieszę się, ogromnie się cieszę z każdego dziecka, które pojawia się w rodzinie. Nie mam z tym żadnego problemu. To nie jest tak, że jak ktoś nie może mieć dziecka, to naraz dostaje alergii na ciężarne i nie chce brać na ręce małych dzieci.”
Mi, jak i moim bliskim dziewczynom, w tym Jej- cytowanej powyżej, które z różnych powodów dzieci póki co nie mogą mieć, kompletnie to nie przeszkadza. Cieszymy się szczęściem innych. I swoim. Bo jesteśmy szczęśliwe. To najczęściej inni doszukują się dziwnej ideologii i uważają, że szczęśliwe będziemy dopiero w ciąży. Tak nie jest. I byłoby nam jeszcze lepiej, gdyby inni na każdym kroku nam nie przypominali, że czas nam ucieka, zegar biologiczny tyka, a szczęście przyniesie nam kolejna ciąża. Jeśli będzie – super! Jeśli nie – trudno. I tak jesteśmy szczęściarzami, że mamy to, co mamy!
To już mój ostatni tekst w tym temacie. Chciałam Wam tylko powiedzieć, że nas to boli. Jeśli wiecie, że ktoś z Waszych bliskich z różnych powodów nie może mieć dziecka lub zwyczajnie nie chce go mieć – dajcie mu spokój. Nie wypominajcie, nie przypominajcie, nie zamartwiajcie się nad nimi. To przynosi odwrotny efekt do zamierzonego. No chyba, że Waszym zamierzeniem było zdołowanie kogoś. To wtedy się uda.
I powtórzę ostatni raz to, co tak często powtarzam:
Nie namówisz na dziecko dwóch osób:
- tej, co dziecko nie może mieć.
- tej, co dziecka nie chce mieć.
Wyrozumiałości, ciepła i życzliwości <3
fot. Piotr Duda
